BIDAHAN 2009

sayaw ng kahapon

Our Lady of Mt. Carmel

Our Lady of Mount Carmel is the title given to the Blessed Virgin Mary, in her role as patroness of the Carmelite Order. The first Carmelites were Christian hermits living on Mount Carmel in the Holy Land during the late 12th and early to mid 13th centuries. They built a chapel in the midst of their hermitages which they dedicated to the Blessed Virgin, whom they conceived of in chivalric terms as the "Lady of the place."

History:

Since the 15th century, popular devotion to Our Lady of Mount Carmel has centered on the Scapular of Our Lady of Mount Carmel also known as the Brown Scapular, a sacramental associated with promises of Mary's special aid for the salvation of the devoted wearer. Traditionally, Mary is said to have given the Scapular to an early Carmelite named Saint Simon Stock. The liturgical feast of Our Lady of Mount Carmel is celebrated on 16 July.

The solemn liturgical feast of Our Lady of Mount Carmel was probably first celebrated in England in the later part of the 14th century. Its object was thanksgiving to Mary, the patroness of the Carmelite Order, for the benefits she had accorded to it through its rocky early existence. The institution of the feast may have come in the wake of the vindication of their title "Brothers of the Blessed Virgin Mary" at Cambridge, England in 1374. The date chosen was July 17th; on the European mainland this date conflicted with the feast of St. Alexis, necessitating a shift to July 16th, which remains the Feast of Our Lady of Mount Carmel throughout the Catholic Church. The Latin poem Flos Carmeli (meaning "Flower of Carmel") first appears as the sequence for this Mass.

The Feast of Our Lady of Mount Carmel is known to many Catholic faithful as the "scapular feast," associated with the Brown Scapular of Our Lady of Mount Carmel, a devotional sacramental signifiying the wearer's consecration to Mary and affiliation with the Carmelite Order. A tradition first attested to in the late 1300s says that Saint Simon Stock, an early prior general of the Carmelite Order, had a vision of the Blessed Virgin Mary in which she gave him the Brown Scapular which formed part of the Carmelite habit, promising that those who died wearing the scapular would be saved.

That there should be a connection in people's minds between the scapular, the widely popular devotion originating with the Carmelites, and this central Carmelite feast day, is surely not unnatural or unreasonable. But the liturgical feast of Our Lady of Mount Carmel did not originally have a specific association with the Brown Scapular or the tradition of a vision of the Blessed Virgin Mary. In 1653, a Carmelite named Fr. John Cheron, responding to scholarly criticism that Saint Simon Stock's vision may not have historically occurred (these doubts are echoed by historians today), published a document which he said was a letter written in the 13th century by Saint Simon Stock's secretary, "Peter Swanington". Historians conclude that this letter was forged, likely by Cheron himself. It was nevertheless uncritically embraced by many promoters of the scapular devotion. The forged document's claim of July 16, 1251 as the date of the vision (July 16 being the date of the Feast of Our Lady of Mount Carmel) subsequently led to a strong association between this feast day, and the scapular devotion, and in the intervening years until the late 1970s, this association with the scapular was also reflected in the liturgy for that day. The Feast of Our Lady of Mount Carmel as well as that of Saint Simon Stock came under scrutiny after Vatican II due to historical uncertainties, and today neither of these liturgies, even in the Carmelite proper, make reference to the scapular.

Carmelite Devotion to Mary:

The Carmelites see in the Blessed Virgin Mary a perfect model of the interior life of prayer and contemplation to which Carmelites aspire, a model of virtue, as well as the person who was closest in life to Jesus Christ. She is seen as the one who points Christians most surely to Christ, saying to all what she says to the servants at the wedding at Cana, "Do whatever he [Jesus] tells you." Carmelites look to Mary as spiritually their mother and sister. The Stella Maris Monastery on Mount Carmel, named after a traditional title of the Blessed Virgin Mary, is considered the spiritual headquarters of the order.

Fr. Gabriel of St. Mary Magdalene de' Pazzi, OCD, a revered authority on Carmelite spirituality, wrote that devotion to Our Lady of Mount Carmel means:

a special call to the interior life, which is preeminently a Marian life. Our Lady wants us to resemble her not only in our outward vesture but, far more, in heart and spirit. If we gaze into Mary's soul, we shall see that grace in her has flowered into a spiritual life of incalcuable wealth: a life of recollection, prayer, uninterrupted oblation to God, continual contact, and intimate union with him. Mary's soul is a sanctuary reserved for God alone, where no human creature has ever left its trace, where love and zeal for the glory of God and the salvation of mankind reign supreme. [...] Those who want to live their devotion to Our Lady of Mt. Carmel to the full must follow Mary into the depths of her interior life. Carmel is the symbol of the contemplative life, the life wholly dedicated to the quest for God, wholly orientated towards intimacy with God; and the one who has best realized this highest of ideals is Our Lady herself, 'Queen and Splendor of Carmel'."

Church Teaching:

A 1996 doctrinal statement approved by the Congregation for Divine Worship and the Discipline of the Sacraments states that "Devotion to Our Lady of Mount Carmel is bound to the history and spiritual values of the Order of the Brothers of the Blessed Virgin Mary of Mount Carmel and is expressed through the scapular. Thus, whoever receives the scapular becomes a member of the order and pledges him/herself to live according to its spirituality in accordance with the characteristics of his/her state in life."

According to the ways in which the Church has intervened at various times to clarify the meaning and privileges of the Brown Scapular: "The scapular is a Marian habit or garment. It is both a sign and pledge. A sign of belonging to Mary; a pledge of her motherly protection, not only in this life but after death. As a sign, it is a conventional sign signifying three elements strictly joined: first, belonging to a religious family particularly devoted to Mary, especially dear to Mary, the Carmelite Order; second, consecration to Mary, devotion to and trust in her Immaculate Heart; third an incitement to become like Mary by imitating her virtues, above all her humility, chastity, and spirit of prayer."

_________________________________________

Source: http://en.wikipedia.org/wiki/Our_Lady_of_Mount_Carmel

Source Image: http://www.phatmass.com/phorum/index.php?showtopic=70514

MARTHA AND MARY

16th Sunday in Ordinary Time
Gospel Reading: Luke 10:38-42
Year C

THE GOOD SAMARITAN

15th Sunday in Ordinary Time

LARAWAN: GABAY SA KATEKESIS

Ilan lamang ito sa mga larawang napapaloob sa 'larawan: gabay sa katekesis'
isang tulong biswal para sa mga katekista, guro, mga magulang at sa sinumang itinalaga ang sarili sa pagtuturo.

Isalaysay ang kwento ni Jesus at magkaroong enkwentro sa tulong ng mga biswal na ito.

Ang sinumang interesado, ay maaari lamang makipag-ugnayan sa:
Catechetical Foundation of the Archdiocese of Manila Office
Paco Catholic School
Paco, Manila

o maaaring tumawag sa:
5649376 / 5643650

Para sa iba pang mga larawan, maaari lamang i-klik ang link na ito:

http://www.flickr.com/photos/arthurofthechildjesus/sets/72157624433655620/

KAILANGAN KITA

Mahalaga ba ang edukasyon?

Mahalaga ba ang paaralan?

Oo…mahalaga ang edukasyon at paaralan.

Ngunit, kung ihahambing sa tao, alin ang mas mahalaga?

Mas mahalaga ang tao sapagkat siya ang ‘subject’ ng pagtuturo.

Ang tao ay mahalaga sapagkat siya ay nilikhang kawangis at kalarawan ng Diyos: “Ngayon, lalangin natin ang tao. Ating gagawin siyang kalarawan natin.” [Genesis 1:26-27]. Ang paaralan ay hindi.

Mahalaga ang edukasyon. Kailangan ang edukasyon. Sapagkat, pinaglilikuran nito ang tao. Hinuhubog ang tao para sa kanyang paglago at pag-unlad. Ito ang ginagamit ng Diyos upang tulungang hubugin ang tao.

Alin sa mga bata o matatanda ang hinuhubog?

Ang ‘intellect’ ng tao. Pangkaisipan. Ang ulo. Dito halos naka-focus ang mga paaralan. Tama ito. Ngunit, hindi lamang ang pangkaisipan ng tao. Ang tao ay meron ding katawan, may kaluluwa, may pag-uugali, may pananamplataya, siya ay kabilang sa isang komunidad. Hinuhubog ang kabuuan ng isang tao, ang pagkatao. Kailangan ang tinatawag na ‘integral evangelization.’

Ang paaralan ay isang ‘venue’ ng isang enkwentro ng tao kay Jesus. Hayaang maka-enkwento ng mga mag-aaral si Jesus. Ito ang pinakapuso at kaluluwa ng isang paaralan – ang ilapit at makaniig ng mga mag-aaral si Kristo.

Halos ganito ang mga katagang aking tinanggap mula sa ating Butihing Arsobispo Guadencio Kardinal Rosales sa harap ng mga pinuno ng paaralan, mga guro, mga mag-aaral at mga Katekista sa katatapos na Holy Spirit Mass na ginanap sa Manila Cathedral noong ika-22 ng Hunyo, 2010. Sinabi ni Jesus, ‘hayaan ninyong lumapit sa akin ang mga bata. Huwag ninyo silang pagbawalan, sapagkat sa mga katulad nila naghahari ang Diyos.’ [Lucas 18:16]

Sa Ebanghelyo ngayong araw, Mateo 9:32-38, sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad, “Sagana ang anihin, ngunit kakaunti ang mag-aani. Idalangin ninyo sa may-ari ng anihin na magpadala siya ng mga manggagawa sa kanyang aanihin.’ [37-38]

Kailangan natin ng mga Katekista na magdadala kay Kristo sa mga tao. Marami ang tinatawag ngunit iilan lamang ang pinili.

LINGKOD: ISINUGO NI KRISTO

Ika-14 na Linggo sa Kariniwang Panahon

Lucas 10:1-12, 17-20

Sinugo ni Jesus ang Pitumpu’t Dalawa

Maliban sa Labing-dalawang Apostoles, humirang pa si Jesus ng pitumpu’t dalawa. Sila ay mga Lingkod. Ang lingkod ay isinugo ni Kristo: “Humayo kayo! Sinusugo ko kayong parang mga kordero sa gitna ng mga asong-gubat.” [3]. Ang mga lingkod ay parang kordero at hindi ang kordero. Sila ay mga kinatawan ni Kristo sa lugar kung saan sila itinalaga. Hindi ang sarili ang kanilang dala-dala kundi si Jesus – ang Kordero.

Sinabi pa ni Jesus: “Huwag kayong magdala ng lukbutan, supot, o panyapak. Huwag na kayong titigil sa daan upang makipagbatiaan kaninuman.” [4]. Huwag na tayong mag-alinlangan pa sa tungkuling inaatas sa atin. Tuloy lang ang lakad. Deretso lang. Huwag mangamba sapagkat kasama mo si Jesus saan ka man pumunta. Kalimutan mo na ang iyong sarili, ang mga alalahanin na siyang magpapabigat upang hindi ka makasunod kay Kristo ng lubos.

Ang Diyos ay Tagapaglikha ng Kaayusan [Genesis 1:1-31; 2:1-4]. Mula sa magulong mundo tungo sa kaayusan. Ang mga lingkod ay tagapaglikha rin ng kaayusan. Sinabi ni Jesus: “Pagpasok ninyo sa alinmang bahay, sabihin muna ninyo, ‘Maghari nawa ang kapayapaan sa bahay na ito!” [5]. Ang umiibig sa kapayapaan ay umiibig sa kaayusan. May kaayusan kung may kapayapaan.

May mga taong hindi maibigin sa kapayapaan. Kung hindi ka tatanggapin, don’t worry, hindi ikaw ang kanilang inaayawan, kundi ang nagsugo sa iyo - si Jesus. “Kung maibigin sa kapayapaan ang nakatira roon, sasakanila ang kapayapaan; ngunit kung hindi, hindi sila magkakamit nito.” [6].

Kung nakaranas nang di pagtanggap, huwag nang sumama ang iyong loob. Huwag nang magreklamo. Ipagpag mo lang ‘yan. Ngunit, kung ikaw naman ay tinanggap higit pa sa iyong inaasahan, huwag naman lumaki ang iyong ulo. Huwag maging mayabang. Huwag magmamarunong. Alalahanin mo, ikaw ang kumakatawan kay Kristo. Kung ano ang ugali ni Kristo, ganundin ang iyong magiging pag-uugali.

Saan ka ba isinusugo?

Kung ikaw ay isang ama, maging kristiyanong kang ama sa iyong pamilya.

Kung ikaw ay isang ina, maging kristiyanong kang ina sa iyong pamilya.

Kung ikaw ay isang abogado, maging isang kristiyanong abogado ka sa iyong kinabibilangan.

Kung ikaw ay isang doctor, maging kristiyanong doctor.

Kung ikaw ay isang pinuno, senador, kongresista, gobernador, mayor, kapitan ng barangay, maging kristiyano kang pinuno sa iyong komunidad.

Kung isa kang guro, maging kristiyanong guro sa paaralan.

Kung isa kang anak, estudyante, maging isang kristiyanong anak at estudyante.

Ang bayan natin ngayon ay nangangailangan ng isang kristiyanong lingkod.

Kaya, kung meron ka mang katiwaliaan sa iyong sarili, talikuran mo na. Ipagpag mo na. Umpisahan mo sa iyong sarili. At sabihin sa bayan: “Nalalapit na ang paghahari ng Diyos sa inyo!” [9].

Tunay na mararanasan natin ang paghahari ng Diyos [fullness of life] kung tayo ay magiging tunay na kristiyanong lingkod sa lugar kung saan tayo itinalaga.

Kung hindi ka magiging kristiyanong lingkod, pinapaalaala ni Jesus; “sa Araw ng Paghuhukom ay higit na mabigat ang kaparusahan ng mga tao sa bayang yaon kaysa dinanas ng mga taga-Sodoma!” [12].

Ang pagiging kristiyano ay masayang tunay. “Bumalik na tuwang-tuwa ang pitumpu’t dalawa. ‘Panginoon’, sabi nila, ‘kahit po ang ga demonyo ay sumusunod kapag inutusan namin, sa ngalan ninyo.’ Sumagot si Jesus, “Nakita ko ang pagkahulog ni Satanas mula sa langit – parang kidlat. Binigyan ko kayo ng kapangyarihan tumapak sa mga ahas at mga alakdan, at yumurak sa kapangyarihan ng kaaway. Walang makakapinsala sa inyo. Gayunman, magalak kayo, hindi dahil sa suko sa inyo ang masasamang espiritu, kundi dahil sa nakatala sa langit ang pangalan ninyo.” [17-20]. ‘Yun! Nakatala sa langit ang pangalan ninyo. Ito ang higit ninyong ikatuwa.

Sa panalangin, kausapin mo ang Panginoon, “Panginoon, nakatala pa ba sa langit ang aking pangalan? Baka burado na dahil sa mga kagagawan ko na hindi mabuti. Hindi tapat na lingod. Panginoon, nawa’y huwag mabura ang aking pangalan. Nakikita mo naman akong nagsisikap na maging isang kristiyanong lingkod.